به اندازه ۲۰ سال تغییر
چند روز پیش بود که اولین تریلر Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition منتشر شد. این تریلر بالاخره جزئیات گرافیکی و پیشرفت‌های مختلف بازی‌ها را در چند نما به ما نشان داد و فهمیدیم که بازی نهایی قرار است چه شکلی باشد. نکته اینجاست که گرافیک بازی برای خیلی از هواداران حالت کارتونی دارد و این سوال پیش می‌آید که چرا؟
این تریلر به خوبی نشان می‌دهد که بازی از نظر فنی چه پیشرفت‌هایی داشته و ظاهر آن قرار است در چه فرمتی به دستمان برسد. در عین حال، تغییر ظاهر بازی به حالت کارتونی این پیام را می‌رساند که آرت استایل بازی دچار تغییر و تحولاتی اساسی شده است. با این که مقایسه بازی‌ها در ویدیو کار سختی است، اما وقتی تصاویر هر سه بازی را کنار هم قرار می‌دهیم و بعد آن‌ها را مقایسه می‌کنیم، اختلاف نسخه ریمستر با نسخه کلاسیک مشخص است.
قبل از هر چیزی، باید اشاره کنیم که بازی «قطعا» نسبت به نسخه‌های کلاسیک پیشرفت گرافیکی داشته، اما این ِپیشرفت به قیمت این تمام شده که بازی‌های نوستالژی کودکی‌مان، حالا ظاهری کارتونی‌تر به خود گرفته‌اند. این موضوع وقتی جدی‌تر می‌شود که این تغییرات نه فقط شامل ظاهر کاراکترها یا مدل‌های بازی، بلکه روی رنگ‌بندی آن‌ها هم تاثیرگذار بوده تا آن‌ها را کمی از حال و هوای خسته قدیمی‌شان خارج کند.
در این مطلب، قصد ما صحبت کردن در مورد کیفیت نهایی این سه‌گانه نیست، بلکه می‌خواهیم در مورد تغییرات آرت استایل بازی‌ها و تاثیرات مثبت و شاید منفی این اتفاق صحبت کنیم. صحبت در مورد آرت استایل این سه‌گانه، کمی پیچیده‌تر از این ریمستر است. برای این که بهتر این تغییر را درک کنیم، باید نگاهی به نسخه‌های کلاسیک و ظاهر آن‌ها داشته باشیم.
سه‌گانه GTA در بهترین سال‌های پلی‌استیشن 2 عرضه شد و با این که همین حالا هم با بازی‌های استاندارد و خوش‌ساختی روبرو هستیم، اما از نظر گرافیکی، این سه بازی کم کم در حال تبدیل شدن به عناوینی غیرقابل بازی هستند. رنگ‌بندی این بازی‌ها در مقایسه با این ریمستر کمی یکنواخت، منسوخ و حتی مرده به نظر می‌رسد. حالا چرا در زمان عرضه نسخه‌های کلاسیک این موضوع به چشممان نمی‌آمد؟
احتمالا دلیل اصلی این اتفاق، محدودیت‌های سخت‌افزاری این سه بازی در زمان خودشان بود. همان‌طور که گفتیم، این سه بازی حتی نسبت به دیگر عناوینی که هم‌زمان با خودشان عرضه شدند هم گرافیک بهتر و عملکرد فنی بی‌نظیری داشتند. همین باعث شده بود تا نه تنها این بازی‌ها را بهترین عناوین جهان باز روی PS2 بدانیم، بلکه بارها و بارها خودمان را در دنیاهایشان غرق کنیم. راکستار در آن دوره هم از نهایت قدرت کنسول پلی‌استیشن 2 استفاده کرده بود و هم یکی از بهترین سه‌گانه‌های خود را ساخته بود.
نکته اینجاست که بعد از خارج شدن از دوره PS2 و ورود به نسل هفتم کنسول‌ها، GTA 4 زمین تا آسمان با GTA San Andreas یا بازی‌های دیگر این سه‌گانه تفاوت داشت. دلیل اصلی این تفاوت این بود که GTA 4 یک بازی به شدت جدی‌تر، تاریک‌تر و با آرت استایلی واقع‌گرایانه بود. شاید برای یک محصول 2008، امروز GTA 4 برایتان آن‌قدر واقع‌گرایانه نباشد اما این بازی زمان خودش یکی از انقلابی‌ترین عناوین جهان باز بود.
با این که این تغییر ناگهانی باعث شد تا GTA وارد دوره‌ی جدیدی از عمر خود بشود، اما در نهایت می‌توان گفت که مرز باریک و درستی بین ده‌ها المان مختلف قرار گرفت که GTAهای مدرن را از GTAهای کلاسیک جدا می‌کردند. حالا با ریمستر شدن سه‌گانه قدیمی، راکستار می‌داند که تاریخ مصرف آرت استایل قدیمی گذشته و دیگر نمی‌تواند مخاطب‌ها را با همان آرت استایل سابق راضی نگه دارد.
دلیل کارتونی شدن بازی این است که راکستار زمان کافی برای بازسازی همه المان‌های این سه‌گانه نداشته و فقط به تغییراتی مثل ابعاد مدل‌ها بسنده کرده تا بازی روی سخت‌افزارهای جدیدتر ظاهر مدرن‌تری داشته باشد. بزرگترین تفاوت بازی یا کارتونی شدن آرت استایل، نتیجه همان تیری است که راکستار با آن دو نشان را هدف قرار داده: اول از همه بازی‌ها حالا به جای ظاهر کامیک‌بوکی کلاسیکشان، یک ری‌تاچ خیلی کارتونی و رنگی‌تر دریافت کرده‌اند که آن‌ها را همچنان به GTAهای کلاسیک شبیه می‌کند. دوم این که بازی‌ها آن‌قدری با این رنگ‌بندی خاص می‌شوند که تفاوتشان با GTAهای مدرن مثل GTA 4 و GTA 5 واضح است.
ریمسترهای زیادی در این چند سال موفق شده‌اند تا با تغییر المان‌ها ریز و درشت، هم حس خوب قدیم را نگه دارند و هم یک پیشرفت قابل توجه نسبت به بازی‌های اصلی داشته باشند. اگر خوش‌بینی‌مان بی‌دلیل نباشد و بازی‌های نهایی واقعا برای سخت‌افزار جدید بهینه شده باشند، ریمستر سه‌گانه GTA هم یکی از همین ریمسترهای قابل احترام و موفق خواهد بود. ریمستر سه‌گانه GTA بالاخره 15 آبان ماه امسال عرضه می‌شود.